Burma/Myanmar

Er zijn verschillende meningen over of je wel of niet naar Burma (ik noem het liever Burma dan Myanmar) te gaan. Wij hebben in Burma met verschillende mensen gesproken. Deze mensen waren het er over het algemeen over eens dat het goed was dat er buitenlanders in hun land kwamen. Het enige waar ze minder blij mee zijn, zijn de package touristen. Deze spenderen veel geld aan de regering en minder aan de Burmesen zelf. Individuele touristen zijn welkom. Als je wel gaat zorg er dan voor dat je de FEC's, die je moet omwisselen op het vliegveld, besteed aan hotelovernachtingen, entreegelden en de luchthaven belasting. Wij hebben ieder 200 USdollar om moeten wisselen. Later hebben we gehoord  dat het heel makkelijk is, vooral als er veel touristen in het vliegtuig zitten, om minder om te wisselen in ruil voor een kadootje ($5). Tijdens onze 28 dagen in Burma hebben wij de FEC's gespendeerd aan de bovengenoemde dingen en bij onze terugkomst in Yangoon hadden we nog 15 FEC over die we alsnog in Kyat (burmees geld) hebben omgewisseld om souveniers te kopen. In het begin van je reis is het verstandig om niet teveel FEC's in Kyat om te wisselen maar dollars aangezien hier een betere koers voor wordt gegeven (de beste wisselplaats is de markt in Yangoon). Meer tips kun je vinden onder TIPS MYANMAR.

Van Yangoon tot Mandalay

Yangoon

Eenmaal op het vliegveld in Chaing Mai hadden we eerst het idee dat we genept waren met onze tickets. Op geen enkel bord stond onze vlucht. En de meneer van het reisbureau zei nog wel dat het een specile vlucht was. Maar gelukkig viel alles mee. Het bleek een chater te zijn van een groep Chinezen en die hadden waarschijnlijk nog enkele plaatsen over. Dus uiteindelijk landen we om 21.30 uur plaatselijke tijd (het tijdverschil met Thailand is namelijk een half uur). Aangezien de Chinezen in een groep reisden waren wij de enige die Dollars in FEC moesten omwisselen. De FEC's zijn net monepoly geld en is 1 op 1 met de Dollar. Bijna alle hotels en entree gelden moet je in dollars betalen en dat kun je dus met de FEC's betalen. De rest kun je gewoon in Kyat betalen. Het was wel even wennen op het vliegveld. Aangezien er voor de Chinezen een bus was geregeld en dit een beetje een ongewone vlucht was, was er geen enkele taxi te bekennen op het vliegveld. Dit hadden we echt nog nooit meegemaakt. We moesten zelfs vragen om een taxi. Het bleek dat we maar naar de straat moesten lopen en hopen dat er een taxi langskwam. Toen er eindelijk een taxi langskwam moesten we de chauffeur nog duidelijk maken dat we geen Kyat hadden maar alleen maar dollars. Na vijf minuten heen en weer gepraat waren we het eindelijk over de prijs eens en kon hij ons naar het guesthouse brengen waar we heen wilden. In het guesthouse bleken ze geen kamers meer te hebben maar gelukkig hadden ze voor ons nog wel een dormbed. Onze reis begon dus goed.

Yangoon is de hoofdstad van Burma. Het mooiste van Yangoon is wel de Shwedagon Paya. Dit is een Buddhistische tempel bovenop een heuvel. Je moet hier natuurlijk intree betalen en dan kun je met de lift omhoog. Maar niet voordat je, je schoenen uit hebt gedaan. Dat is in het hele land zo. Als je een heilige paya of berg beklimt moet je, je schoenen uittrekken. Op zich is het wel lekker als je op blote voeten loopt maar veel Burmesen kauwen op de beetle-nut. Deze noot geeft een rode kleur aan het gebit en als ze spugen (wat ze regelmatig doen) komt er dus een rode klodder op de vloer. Erg lekker als je er met je blote voeten per ongeluk door heen loopt. Gelukkig gebeurd het steeds minder en worden de vloeren steeds beter schoongehouden.

Het vreemde bij de Shwedagon Paya is dat je twee liften hebt. Een voor de buitenlanders (die hun schoenen beneden moeten laten) en een voor de Burmesen (die allemaal hun slippers meenemen).Als je eenmaal boven bent is het allemaal goud wat er blinkt. De tempel is onvoorstelbaar mooi. Hij is wel het mooist bij zonsonder- of zonsopgang. Wij

zijn er geweest tijdens de zonsondergang. Alleen hebben we niet zoveel van de zonsondergang gezien aangezien we drie Burese studenten waren tegengekomen. Deze studeerden duits. Het schijnt namelijk dat je als duitssprekende veel geld kunt verdienen in Burma. Wij hebben dus ons duits ook weer een beetje opgehaald en na zoveel maanden engels spreken was het ook wel weer leuk om duits te spreken.

Yangoon is eigenlijk zoals zoveel grote steden. Druk, veel verkeer en vies. Maar midden in de stad is een park aangelegd om het onafhankelijks monument. Hier kun je lekker rustig zitten. Af en toe is dat wel lekker als je de stad door bent gelopen.Wij waren op een maandag in Yangoon en dan is de Bogyoke Aung San market niet open. Voor ons was dit niet zo'n groot probleem omdat we toch nog terug moesten komen in Yangoon. Het was alleen jammer omdat je daar wel de beste wisselkoersen van Burma hebt.

Aangezien wij toch nog terug moesten komen, om vanuit Yangoon weer terug te vliegen, zijn we hier ook niet zolang gebleven.Na 1,5 dag hebben wij 's morgens vroeg de taxi genomen naar het Hsimluliaik busstation om met de bus naar Kyaitoyo te gaan. Dit is de plaats waar de bekende gouden rots pagode staat.

Kyaitoyo

Eenmaal op het busstation viel de bus ons 100% mee. Het was een wat oudere Koreaanse bus. Naar onze maatstaven zou het een oude afgedankte tour bus zijn maar hier ging het nog prima. Het vinden van de bus gaf eerst wel enkele problemen omdat alles in het Burmees staat aangegeven (zelfs de cijfers worden anders geschreven). Maar na vragen kwamen we er uiteindelijk wel achter.

Eenmaal aangekomen in Kyaitoyo zijn we te vroeg uitgestapt. Samen met 2 backpackers uit Oostenrijk liepen we in Kyaitoyo naar een guesthouse uit hun Lonely Planet. Dit bleek al twee jaar geen buitenlanders meer binnen te mogen laten. Dus moesten we lopen naar het busstation om daar een pick-up naar Kinpun te nemen. Dit is de "base-village" van waaruit je de rots-pagode kunt bekijken. Eenmaal daar aangekomen hadden we binnen enkele minuten een guesthouse gevonden. Het enige was, was dat we wel een beetje haast moesten maken als we dezelfde dag nog naar boven wilden om de pagode te zien. Natuurlijk wilden we dat aangezien er verder niets te doen is. Eerst hebben we nog een buskaartje voor de volgende dag gekocht. We wilden namelijk de volgende dag gelijk weer door naar Bago.

Het was ondertussen al 16.00 uur en de laatste truck naar beneden ging om 18.00 uur. De truck doet er 3/4 uur over om boven te komen en dan moet je zelf nog 3/4 uur lopen (je kan ook de hele tocht te voet doen. Dit duurt ongeveer 4 uur). We moesten ons dus wel enigzinds haasten om de laatste bus naar beneden te halen. En achteraf hebben we gehoord dat dit ook echt de laatste bus is. Twee Britse die wij later zijn tegengekomen dachten dat er nog wel een truck later ging, maar helaas. Ze moesten voor $24 op de berg overnachten in een regerings hotel. Niet echt leuk dus.

De vrachtwagen die ons naar boven bracht was al zeer vol toen wij arriveerden. Maar zoals hier gebruikelijk is, is hij nooit echt vol. Wij konden dan met z'n vieren ook nog achter de laatste bankjes zitten. Vooral bij de stijle bochten en de stukken waar we moesten dalen was dit erg vervelend. Maar ja we zijn boven gekomen. Terug konden we wel zitten. Dit was eigenlijk ook niet veel confortabeler. We moesten zitten op 20 cm hoge bankjes en zeer dicht op elkaar. Dit betekent; knieen in je rug en jou knieen weer bij een ander in de rug.

Eenmaal boven moesten we natuurlijk weer onze FEC's betalen. Wij probeerden elke keer met grote biljetten (20 FEC) te betalen in de hoop dat ze dan niet genoeg FEC's aan wisselgeld hadden. Hierdoor moesten ze ons in dollars terug betalen. Dit is ons verschillende keren gelukt. Bij de rots konden ze ons nog wel FEC's teruggeven maar de Oostenrijkers niet. Wij keken hierdoor zo teleurgesteld dat de meneer ons spontaan 10 FEC liet omwisselen in $10. Dit was weer een meevaller.

De zonsondergang zorgde voor mooie kleuren van de rots. En het was echt de moeite waard om er te komen. Vele Burmeese kopen bladgoud en plakken dit op de steen. Dit doen ze voor geluk en een eerbetoon aan Buddha. Alleen mannen mogen zo dicht bij de steen komen om dit te doen. Vrouwen moeten op een afstand blijven wachten.

Onderweg naar Ingle Lake

Na de nacht doorgebracht te hebben in Kinpun hebben we de volgende dag de bus van 07.30 uur naar Bago genomen. Er werd ons verteld dat we 's avonds weer een bus naar het Ingle Lake konden nemen. Na aankomst in Bago werden we afgezet bij het Emperor-hotel. Hier konden we de bustickets naar het Ingle Lake kopen. De bus ging al om 13.30 uur en zou 16 uur duren.

Eigenlijk ging het allemaal wel erg gemakkelijk. De Burmeese mensen zijn dan ook zo vriendelijk. Je hoeft maar te vragen en ze vertellen hoe en wat.We zijn dus om 13.30 uur vertrokken uit Bago en kwamen om 06.00 uur de volgende ochtend aan bij de Shwenyaung kruising. Vanaf hier moesten we nog een pick-up nemen naar Nyaungshwe, het dorp dat direct aan het meer ligt Ingle Lake We waren ongeveer om 6.30 uur bij het hotel. Het voordeel van een "prive" chauffeur is, dat je, je bij het hotel kan laten afzetten. Wij hadden gehoord dat het Joy hotel een goed hotel was dus hebben we ons daar af laten zetten. Aangezien er nog maar een kamer beschikbaar was moesten we afscheidt nemen van onze Oostenrijkse vrienden. Eenmaal in het hotel zijn we eerst gaan slapen. Toen we om 12.00 uur wakker

werden konden we ons ontbijt (bij de meeste hotels incl.) nog krijgen. Dus  hebben we nog lekker ontbeten en 's middags hebben we de stad een beetje verkent. De volgende dag wilden we eigenlijk met een boot naar het meer. Ons hotel, zoals de meeste hotels, had een eigen boot. Maar er was verder niemand die ging. Hierdoor werd het wel een beetje te duur, dus hebben we besloten om maar een dag te wachten en af te wachten of er dan iemand was om de boot mee te delen. Als afternatief zijn we gaan fietsen. De fietsen waren redelijk alleen de weg was niet echt goed. We wisten dat er in de buurt van het Ingle Lake een dorp was, waar een markt was. De jongen van het hotel had ons ongeveer uitgelegd hoe we moesten fietsen maar natuurlijk konden wij de juiste weg niet vinden. Het enige wat we wisten was dat we richting de bergen moesten. Dus hebben we maar een alternatieve route genomen en zijn gewoon een beetje op het gevoel richting de bergen gefietst. Door een dorp, over het terrein van een klooster en langs vele rijstvelden. Eigenlijk was dit nog veel leuker dan over de gewone weg die we oorspronkelijk hadden moeten nemen. Na ongeveer 1,5 uur hobbelen door kuilen en gaten kwamen we bij het dorpje, Maingpyo, aan. We waren een beetje aan de late kant want de markt was al bijna afgelopen. Maar de fietstocht was leuk. De terugweg hebben we maar wel

helemaal de "gewone" weg genomen. Eenmaal terug in Nyaungshwe hebben we heerlijke pannekoeken gegeten in de "Pancake Kingdom". Hier kwamen we aan de praat met twee Zwitserse vrouwen die net waren gearriveerd. Wij natuurlijk gelijk vragen of ze morgen mee wilden naar het Ingle lake. Zo konden we mooi een boot delen en de kosten een beetje drukken.

De volgende dag stonden wij, zoals afgesproken, om 08.00 uur parraat om te vertrekken. Maar geen Zwitsers. Gelukkig kwamen ze er om 08.15 uur aan rennen. Achteraf bleek dat ze bij het verkeerde hotel stonden te wachten op

ons. De boten waarmee wordt gevaren zijn lange smalle boten zodat we alle vier achter elkaar moesten zitten. Ons eerste bezoek was aan een markt. Dit was jammer genoeg niet de bekende flowting market, want die wordt maar eens in de vijf dagen gehouden. Wij zijn naar een gewone markt geweest wat meer op een touristenmarkt leek.

Het Ingle Lake staat bekend om zijn vissers die op een aparte manier roeien. Ze staan op de achterkant van de boot, en slaan als het ware hun voet om de peddel. Ze bewegen hun voet in rondjes en zo bewegen ze zich voort. Door op deze manier te roeien steekt de peddel niet zo diep in het water. In het meer bevinden zich namelijk erg veel planten en het water is niet zo diep. Na de markt zijn we nog bij een paraplu makerij geweest. Hier maken ze paraplu's van bamboo. Vanaf de steel tot het dak. Verder zijn we nog bij een weverij geweest en een messen makerij. Allemaal wel leuk om een keer te zien.

We zijn nog bij enkele pagoda's op het water geweest. Een met vijf vreemde gouden stenen in het midden en een met de bijnaam "spingende kat". Bij deze pagoda leven vele katten en de monniken hebben ze leren springen door een hoepel. Natuurlijk kregen we een demonstratie.Het meest fasinerende was nog wel dat er zoveel mensen op het water leven. Hele dorpen zijn op palen gebouwd inclusief pagoda's en kloosters. Ook hebben de bewoners dmv ophopingen van grond een soort "dry land" gemaakt waar tomaten en bloemen worden geteeld.Het was een zeer indrukwekkende dag en om 16.00 uur kwamen we dan ook moe weer terug bij ons hotel.

Als afzakkertje zijn we met z'n vieren nog even bij het "Pancake Kingdom" een pannekoek gaan eten.Hier kwam een rij met nonnen (vrouwelijk, heb je ook bij het buddhisme) langs om te bedelen. Bart mocht iedere non een schepje rijst geven. Echt grappig om dit te zien.De eigenaar van "Pancake Kingdom" vertelde dat ze iedere achtste dag tijd hadden om langs te komen om eten te collecteren.Hij vertelde ook nog dat de nonnen altijd ongekookt voedsel krijgen, terwijl

de monniken (mannelijk) gekookt voedsel krijgen. De monniken moeten dan ook iedere dag voor eten collecteren.

De volgende dag zijn we naar Pindaya gegaan.

Pindaya

Op zich is de afstand van Nyaungshwe naar Pindaya niet zo lang maar we moesten twee keer overstappen en je weet nooit wanneer er weer een pick-up komt als je ergens bent afgezet. Dus we zijn de volgende dag vroeg vertrokken. Eerst een pick-up naar Shwengyaung, vervolgens met een volgende naar Aungban en de laatste naar Pindaya. Al met al viel de reistijd nog wel mee. In de lonely planet staat maar een hotel in Pindaya. Maar dit vonden wij te duur dus moesten we zelf op zoek naar iets. Gelukkig was onze pick-up chauffeur zeer behulpzaam en wees ons een goedkoper hotel. Nog wel prijzig, maar in ieder geval dichter in de buurt van ons budget dan het andere hotel. En het was toch maar voor een nacht.

Pindaya is eigenlijk een klein dorp. Het is bekend van de grot met meer dan duizend buddha beelden. Toen we aan waren gekomen en een hotel hadden gevonden zijn we dan ook meteen naar de grot gelopen. Tot aan de trap viel het wel mee. Een gewone weg tot net buiten het dorp. Maar de trap was wel erg vermoeiend. Het waren wel een paar honderd treden omhoog. Eenmaal boven zagen we dat je ook via de weg omhoog had gekund. De meeste mensen kwamen dan ook met de auto boven :-).Nadat we onze verplichte FEC's hadden betaald en onze schoenen hadden uitgetrokken konden we naar binnen.En het was echt de klim wel waard. Overal waar je kon kijken waren buddha's te zien. Deze buddha's zijn van steen gemaakt en mensen plakken hier blaadjes met goud op zodat het "gouden" buddha's worden. De buddha's die helemaal van goud zijn, zijn vaak geaddopteerd door families of bedrijven.

Toen we weer buiten en beneden stonden kwamen we een Burmees tegen die redelijk goed engels sprak. Hij had ook buitenlandse leesboeken te koop en vroeg ons direct of wij nog boeken hadden. Jammer genoeg hadden wij geen boeken maar wij wilden zijn collectie natuurlijk wel even zien. We hebben nog een boek van hem gekocht. Verder hebben we nog een beetje over de politiek in Burma met hem gesproken. Dit was wel moeilijk en hij was een beetje voorzichtig, maar hij begon er zelf over......Wel vertelde hij ons dat de laatste pick-up terug de volgende ochtend om 09.00 uuur vertrok. Dus dat was wel makkelijk.

14/1 Na een middag in Pindaya te hebben gespendeerd zijn we vandaag weer vertrokken. Ons plan was om naar Kalaw te gaan. We hadden gehoord dat dit in de bergen lag en het hier wat aangenamer qua temperatuur was. Om 09.00 uur hebben we de pick-up weer terug genomen naar Aungban om vandaar uit naar Kalaw te gaan. Eenmaal in Aungban werd ons verteld dat er voorlopig geen pick-ups naar Kalaw gingen en dat we beter een taxi konden nemen. Daar sta je dan met je goede gedrag. Op dit soort momenten is het altijd een beetje moeilijk wat je moet doen. Vooral omdat ze ons niet konden uitleggen waarom er geen pick-ups reden.Wij hebben toch maar besloten om een taxi te nemen.Achteraf hoorden we dat er een grote vergadering in de Shan provincie was en dat iedereen daar naar toe moest. In verband hiermee had de regering alle bussen en ander openbaar vervoer geconfiskeerd.

Kalaw

Kalaw was tijdens de Britse bezetting een "hillstation" voor de Britten. Hier kwamen ze graag aangezien de temperatuur aangenamer is dan in de laagvlakte. In Kalaw zijn nog vele overblijfselen van de Britten te vinden.De stad is ingedeeld zoals de meeste kleine steden. Een markt in het midden en daarom heen de huizen. In Kalaw zijn nog vele thee huizen te vinden waar je heerlijk thee kunt drinken en koekjes of ander zoetigheid kunt eten. Echt heerlijk om even rustig te genieten van de mensen die passeren.

In Kalaw kun je verschillende dag- of meerdaagse wandelingen doen. Wij hebben een dagwandeling gedaan met de broer van onze guesthouse eigenaar.De tour was erg leuk. Het was meer een wandeling door de natuur. We zijn langs de waterbron gelopen die de watervoorziening van Kalaw regelt. Deze stamt al uit de tijd van de Britten en is ooit door de Britten gebouwd. Nu heeft ongeveer 40% van de mensen een aansluiting op het waternet in Kalaw. De rest van de mensen in affhankelijk van de zogenaamde watermannen. Dit zijn mannen en vrouwen die water rondbrengen mbv een soort ton.Verder zijn we nog bij een treinstation langsgelopen welke ook nog uit de tijd van de Britten stamt. Eigenlijk stamt het hele treinstelsel in Burma nog uit die tijd. Zelfs het morsecode systeem is nog in gebruik. Daarnaast hebben ze wel moderne apparatuur maar de morse gebruiken ze ook nog.We zijn nog door enkele dorpjes gelopen en hebben een heerlijke lunch veroverd bij een medicijn man in huis. Onze gids had eten meegenomen. Echt Indisch en het was heerlijk.

Bart was verkouden en natuurlijk had de medicijnman er iets voor. Het was een soort kruidenmix wat je in je thee moest doen. Het smaakte neit echt lekker maar de volgende dag was de verkoudeheid bijna over. De medicijnman had nog meer van dat soort medicijnen.

Van Mandalay tot Yangoon

Mandalay

Iemand had ons het AD1 guesthouse in Mandalay aangeraden. Toen we daar binnen kwamen leek alles ook prima. Alleen na een nacht slapen kwamen we erachter dat het toch niet zo'n goede keuze was. 's Morgens om 4.00 uur kwam  er namelijk eerst een irritant muziekje uit de luidsprekers van het klooster en vervolgens ging een monnik drie uur lang gebeden opzeggen. Zelfs oordoppen hielpen hier niet tegen. Met als gevolg dat we drie ochtenden om 4.00 uur wakker waren. We hadden namelijk ook niet zoveel zin om na twee nachten nog te gaan verhuizen. Na drie ochtenden zijn we maar naar Pin U  Lwin vertrokken.

Mandalay heeft net als iedere plaats vele pagoda's en kloosters. Om het een leuk te houden moet je dus wel kiezen. Wij hebben de eerste dag lekker door de stad gelopen. 's Middags zijn we naar Mandalay hill geweest. Dit is een heilige heuvel en je moet dan ook op blote voeten naar boven. Het is wel leuk. Halverwege de heuvel zijn een aantal tempels gebouwd. Zo midden op de dag is het nog vrij rustig op de heuvel maar het schijnt dat het bij zonsondergang behoorlijk druk kan zijn. Vervolgens zijn we nog naar de Mahamuni Paya geweest. De pagoda was wel interesant maar de markt eromheen was veel leuker. Hier waren vele buddha makers en leuke winkeltjes.Toen we de tempel binnen liepen zagen we niemand in de kassa zitten waar we normaal gesproken onze FEC's moesten betalen. Dus dachten we dat we eindelijk een keertje voor niets naar binnen mochten. Maar helaas, na vijf minuten kwam er een monnik naar ons toe en vertelde dat we nog moesten betalen. Wat ons wel verbaasde was dat het een monnik was die ons terug riep. Meestal hebben deze het niet zo op met het nieuwe regime. Maar deze blijkbaar wel.

We zijn ook nog een dag naar de oude steden geweest. Deze steden liggen iets buiten Mandalay. We zijn op een dag naar Amarapura, Sagaing en Ava geweest. Eigenlijk is er nog een vierde maar de bovenstaande drie waren al niet echt

spectaculair dus hebben we de vierde maar laten liggen. Iemand had van te voren al tegen ons gezegd dat Sagaing niet zo veel was. Maar ja wij wilden dit natuurlijk zelf bekijken. En, het was inderdaad het entree geld niet waard. Maar ja, zulke dingen moet je altijd zelf ondervinden. Wij hadden meer ruines verwacht terwijl er veel nieuwe pagoda's en kloosters stonden.Wij vonden Ava nog het leukst. Je moest hier eerst met een bootje naar de overkant van de rivier en vervolgens kon je met paard en wagen over het eiland gaan. Hier waren nog wel wat ruines te zien en dat was leuk. Vooral het Bagaya Kyaung. Dit is een klooster dat geheel gebouwd is van teakhout. Erg mooi.

Zoals gezegd zijn we na twee dagen weer vertrokken. Mandalay is namelijk wel een leuke stad maar het is en blijft een stad. Vanaf Mandalay wilden we naar het noorden. Dit heeft als gevolg dat we op de terug weg weer langs Mandalay moesten. Dus dan konden we ook nog wel wat gaan bekijken.

Pyin U Lwin

Pyin U Lwin heette voor alle naamsveranderingen Maymyo en was vernoemd naar een Britse Kolonel. In de koloniale tijd was het een Brits hillstation. Je vindt hier dan ook nog vele koloniale huizen wat wel een apart aanzicht geeft in de stad. Ze hebben hier zelf een klokketoren die dezelfde muziek speelt als de Big Ben.

Wij hebben fietsen gehuurd en zijn een middag in de omgeving gaan fietsen. Vlakbij (ong. 8km.) is een leuke waterval die we hebben bezocht. Verder hebben we nog in de stad wat gefietst. We zijn maar een dag en een nacht in Pyin U Lwin gebleven.

De mensen van het hotel waar we sliepen zeiden dat er maar een bus naar Hsipaw ging. En dat deze om 6.00 uur vertrok en dat we tickets via hun konden regelen. Wij hadden hier eigenlijk niet zoveel zin in en zijn dan de volgende dag ook gewoon om 7.00 uur met rugzak en al het hotel uitgelopen.Na wat rondvragen kwamen we uiteindelijk bij een hoek van de straat uit waar de bus langs kwam. Daar vertelde een meneer ons dat er tussen 8.00 en 8.30 uur een bus kwam die richting Hsipaw ging. Gelukkig waren er nog enkele stoelen vrij in de bus en konden we mee. Het was maar goed dat we niet zo vroeg waren opgestaan.

Hsipaw

Hsipaw is de plaats om te relaxen in Burma. Er zijn een aantal guesthouses maar volgens ons gaat bijna iedereen naar Mr. Charles guesthouse. Wij hadden geen plattegrond van Hsipaw en moesten het dus doen met de beschrijving in de LonelyPlanet. Daar staat in dat het aan de hoofdweg is. Het was alleen een beetje moeilijk wat nou precies de hoofdweg is. Alle wegen zijn namelijk niet echt groot en om nou te zeggen dat er een duidelijk uitsprong als hoofdweg, nee! Maar gelukkig weet iedereen in Hsipaw waar Mr. Charles guesthouse is. Dus we hadden het redelijk snel gevonden. Eenmaal daar aangekomen werden we hartelijk welkom geheten door Mr. Charles en zijn vrouw. Het guesthouse is eigenlijk een groot huis met een balkon. Iedere avond komt er een oud vrouwtje om massages te geven. Eigenlijk is Hsipaw niet zoveel maar alle aktiviteiten die Mr. Charles en zijn personeel organiseerd maakt het wel een leuk verblijf. Zo loopt Mr. Charles iedere ochtend een wandeling door de omgeving. Wij zijn ook een ochtend mee geweest. Eerst hebben we bij een noodle fabriekje gekeken, vervolgens zijn we bij een molenaar (deze meneer maalt rijst mbv waterkracht) langs geweest en vervolgens zijn we nog bij enkele Shan dorpjes langsgelopen. Hsipaw ligt namelijk in de Shan provincie en deze mensen hebben een eigen levensstijl en taal. Aan het eind van de wandeling hebben we bij de rivier nog thee gedronken. Mr. Charles heeft daar een stukje grond waar hij een huisje op heeft gezet. In de toekomst wil hij er nog een guesthouse bouwen maar hij moet eerst de vergunningen krijgen. Hier hebben we met hem nog over Burma gesproken en heeft hij nog enkele vragen beantwoordt. Hier kwamen we er ook achter dat vele in Burma illegaal naar de BBC luisterd. Deze zenden nieuwsbulletins uit in het Burmees zodat de Burmezen het kunnen volgen.Mr. Charles organiseerde ook boottochten naar olifanten werkkampen of shandorpjes.

Ook heb je er nog een hotspring. Eigenlijk is het meer een warmwaterbad. Wij hebben hier heerlijk een middag in gelegen. Eigenlijk best wel leuk. De plaatselijke bevolking komt af en toe langs om de was te doen of om te baden. Ook is er nog een waterval in de buurt waar je goed schijnt te kunnen zwemmen. Hier zijn wij niet meer langsgeweest. In Hsipaw is ook het Shan paleis. Dit is een villa waar nu de laatste neef van de Shan koning woont. Wij zijn er geweest maar toen was alles gesloten. Achteraf was dit maar goed ook want er zijn mensen geweest en die hebben er vijf uur gezeten. Iedere keer als ze wegwilden mocht dat niet en moesten ze weer gaan zitten. Deze neef verteld namelijk een verhaal over hoe Burma was enz. Het kan best leuk zijn maar niet voor zoveel uur.

Veel mensen die naar Hsipaw gaan, plannen een dag of twee maar blijven vaak langer. Ook wij zijn hier enkele dagen gebleven. Gewoon omdat het zo gezellig en rustig was.

Vanuit Hsipaw zijn we weer terug naar Mandalay gegaan. De bus naar Mandalay vertrok om 6.00 uur uit Hsipaw. Om 5.30 uur zaten we dan ook met nog 8 anderen heerlijk te ontbijten. In Burma is bij de meeste hotels het ontbijt inclusief. En hoe vroeg je ook op moet ze staan erop dat je eerst ontbijt voordat je de deur uitgaat. Dus daar zaten we met z'n tienen te ontbijten om 5.30 uur.In Mandalay zijn we 's avonds nog naar een marionetten voorstelling geweest. De volgende dag zijn we direct weer vertrokken en zijn we naar Bagan gegaan.

Bagan

We hadden onderweg al veel verhalen gehoord over Bagan. De meesten vertelden ons dat het een plek was om niet te missen. Als je op een van de pagoda's ging staan zag je alleen maar pagoda's zover je kon kijken. Misschien hadden wij daardoor wel een beetje een te hoge verwachting. Er zijn inderdaad veel pagoda's en het is zeker een plaats in Burma welke je gezien moet hebben. Maar dat het nu de mooiste plek is, nee niet voor ons.In 1975 is een grote aardbeving geweest en die heeft vele pagoda's vernietigd. Deze zijn ze nu nog steeds aan het opbouwen.

Om Bagan te verkennen hebben wij fietsen gehuurd. De eerste dag hebben wij vooral de grotere pagoda's bekeken. Een aantal kun je bovenop klimmen en dit is zeker de moeite waard. Je hebt dan een fantastisch uitzicht over het geheel. De tweede dag hebben we wat nieuwere en een aantal kleinere pagoda's bezocht. Deze kleinere hadden nog originele fresco's aan de binnenzijde. Deze waren echt zeer de moeite waard. Ook hebben we nog een ondsondergang

bekeken. Deze was jammer genoeg niet zo mooi aangezien het een beetje bewolkt was die dag.

Waar we wel spijt van hadden was dat we geen parfum en lippenstift hadden meegenomen. In heel Burma maar vooral in Bagan kun je namelijk zeer veel souveniers tegen parfum of lippenstift ruilen. Ook T-shirts en andere luxe voorwerpen willen ze graag ruilen tegen souveniers. Wij hadden nog een geurtje en nog een zaklamp over en hebben deze geruild tegen een luiqerware pot.

Er waren mensen die ook al de eerste euro's hadden geruild tegen souveniers. Zo hebben wij dus de eerste Nederlandse euro's in Bagan gezien.

Ngapali beach

In Hsipaw waren een aantal mensen zeer enthousiast over Ngapali beach. Alleen de weg ernaar toe zou verschrikkelijk moeten zijn. Dit wilden wij natuurlijk wel even testen. Vanaf Bagan zijn wij dan ook naar Ngapali beach gegaan. Dit was wel twee dagen reizen maar dat hadden wij er wel voor over.Eerst moesten we vanaf Bagan naar Pyay. Toen we uit Pyay vertrokken maakte de versnellingsbak al vreemde geluiden. Maar volgens de chauffeur konden we gewoon doorrijden. Met als gevolg dat we midden in de nacht in de 'middle of nowhere' stonden. Gelukkig konden ze de bus nog repareren en na veel hamergeklop reed de bus weer. Hierdoor kwamen we ipv om 01.00 uur om 04.00 uur aan in Pyay. Aangezien we de volgende dag wel verder wilden naar Ngapali moest Klaske er om 8.00 uur al weer uit om tickets te regelen. Bart had dit namelijk al een keer gedaan in China. Het was dus een kort nachtje.

Vanaf Pyay naar Ngapali beach zou nog 15 uur met de bus zijn. Dit moest een van de verschrikkelijkste wegen zijn in heel Burma. Wij vonden dit achteraf gezien wel meevallen. Het eerste stuk was nog gewoon vlak en daarna gingen we de bergen over. Hier was het veel bochten werk maar alles ging gelukkig goed. In Thandwe moesten we de bus uit en een andere bus in. Waarom dit was weten we nog steeds niet maar al met al duurde dit ongeveer 1,5 uur. De bus waar we inmoesten moest namelijk eerst leeg worden gehaald. Vervolgens moesten wij met al onze spullen er weer in. Dit laatste stuk was wel een zeer slechte weg. Veel stof en veel hobbels. Maar gelukkig zijn we veilig in Ngapali beach aangekomen. Wat wel erg apart was, was dat er zelf een gevangene met ons mee reisde. Onder politie begeleiding in de handboeien werd hij in de bus gezet. Eerst hadden we nog het idee dat het een grap was maar het was een echte gevangene.

Na twee dagen reizen en twee nachten slecht slapen werden we eindelijk beloont met het strand. Het was wel een beetje lastig om een betaalbare slaapplaats te vinden. Maar gelukkig was er een guesthouse in aanbouw die al wat kamers open had waar we konden slapen.Het strand was niet zo bijzonder. Het was gewoon strand en zee. Maar het was wel lekker na 3,5 week reizen door Burma. En het leuke was, doordat een aantal mensen in Hsipaw zo enthousiast hadden verteld over Ngapali beach kwamen we weer veel mensen tegen die we in Hsipaw ook waren tegengekomen.

Eigenlijk hebben we in Ngapali beach niet zoveel gedaan. Lekker uitgeslapen,  een beetje gezwommen en lekker gewandeld.

Yangoon

Vanaf Ngapali beach zijn we weer terug gegaan naar Yangoon. Ze zeiden dat deze weg een stuk beter was dan de weg via Pyay. Op zich was dat ook wel zo ware het niet dat wij een slechte bus hadden. We konden niet met onze voeten op de grond. Dit hebben we wel vaker gehad maar toen reden er altijd veel lokale mensen met hun bagage mee (ze hebben altijd zeer veel bagage). Deze bagage werd dan onder de stoelen gestouwd en daar konden wij onze voeten dan op kwijt. Nu was de bus grotendeels gevult met touristen en deze hebben niet zoveel bagage bij zich. Gelukkig kon ik nog een kist bemachtigen waar ik mijn voeten op kwijt kon. De weg was een grote lange zandweg van 15 uur. Onze bus had ook nogal wat tochtgaten wat tot gevolg had dat wij 15 uur lang hebben zitten zandhappen. Achteraf gezien hebben we gewoon pech gehad met de bus. We hebben anderen gehoord die helemaal geen last hebben gehad van het zand. Terwijl bij ons het zand zelfs in de rugzakken zat.Eenmaal terug in Yangoon zijn we naar het White house hotel gegaan. We  hadden namelijk van een aantal mensen (dezelfde die enthousiast waren over  Ngapali) gehoord dat het ontbijt geweldig was. Het was inderdaad een heerlijk uitgebreidt lopend buffet. Het was wel grappig want hier kwamen we ook weer dezelfde mensen tegen als in Hsipaw en Ngapali. Iedereen moest weer bijna vertrekken uit Burma.

In Yangoon hebben we niet zoveel bijzonders meer gedaan. We zijn alleen nog naar de Botataung Paya geweest. Deze was wel bijzonder maar na zoveel landen met zoveel pagoda's waren we ze eigenlijk een beetje moe. We hadden nog wat van onze FEC's over en die hebben we dan ook in kyat omgewisseld om nog wat laatste souveniers te kopen. En we hebben de laatste avond ons laatste geld maar aan een groot feestmaal voor twee uitgegeven.

Voor ons was Burma een van de hoogte punten tot nu toe. Het is een fantastisch land om door te reizen en de Burmezen zijn zulke aardige mensen. Ze zijn nog niet bedorven door het massa tourisme. De 28 dagen dat wij er hebben gespendeerd waren net genoeg om alle hoogte punten in Burma te bezoeken. Een ding staat zeker vast, wij komen nog eens terug.....