Nieuw Zeeland
Zuid eiland Christchurch Eenmaal geland op
Christchurch was het weer dezelfde procedure als in Australië. We moesten alle voedingsmiddelen aangeven en natuurlijk weer als ons "dust". Deze keer waren we er beter op voorbereidt en hebben dan ook alles aangegeven wat we konden
bedenken. Maar gelukkig waren er geen problemen. Voor we uit Australië vertrokken hadden we al een hostel gebeld. We kwamen namelijk om 01.00 uur in de nacht aan. Toen we dus heelhuids door de douane waren was het alleen nog een
kwestie van transport zoeken (shuttlebus bij de uitgang) en naar het hostel. De dag na onze aankomst hebben we heerlijk uitgeslapen. En na een ontbijtje zijn we naar d toerist info. Gegaan. We wilden namelijk een campervan huren
om door NZ heen te trekken. Een tentje leek ons namelijk wel wat koud voor de winter en een campervan leek ons een leuk alternatief. We hadden al wat op internet gezocht maar vaak weet een toerist info ook nog wel het een en ander
en een voordeel is dat zij gaan bellen dus geen kosten voor ons (Ja, we blijven Nederlanders). Al snel waren we erachter dat we een hightop van de Backpacker gingen huren. Dit was een camervan voor twee personen met alles er op en
eraan. Zelfs slaapzakken, handdoeken, keukengerei enz. Uiteindelijk hebben we de campervan voor 41 dagen en kunnen hem weer in Auckland, ons vertrekpunt, inleveren. Christchurch zelf is niet zo groot maar wel een gezellige stad
waar je gemakkelijk een dag of twee kunt doorbrengen. Wij hebben er vooral ook nuttige dingen gedaan zoals weer een keer naar de kapper en internetten. De volgende dag hebben we de camper opgehaald. Na enkele formaliteiten
(papieren tekenen en een spoedcursus sneeuwketting leggen) konden we vertrekken. Het links rijden is wel een gewoonte geworden alleen vergeet Bart nog wel eens dat we niet meer in een automaat rijden. Gij probeerde zelfs een keer
de auto in de achteruit te zetten onder zijn koppeling te gebruiken. Verder is het echt ideaal. Warm, niet te weergevoelig en als je ergens stopt is hij direct gebruiksklaar. Ideaal. We hebben in Christchurch onze kasten nog even
volgegooid met etenswaren zodat we voor de komende weken in ieder geval genoeg te eten hebben. Vervolgens zijn we naar Akaroa gereden. Banks Peninsula In onze Rough Guide stond een mooie route dus die wilden wij wel
proberen. Via achteraf weggetjes zouden we bij Akaroa uitkomen. Het eerste stuk was mooi en ging goed, totdat we plotseling voor een bord stonden waarop te lezen was "not suiteble for campervans". Bart reed op dat moment en hij had
geen zin om terug te rijden.Dus wij dat pad toch maar in. Het was een erg smal en slingerend gravel weggetje. We moesten nog een aantal zeer scherpe bochten nemen en een paar keer door het water maar uiteindelijk zijn we er
gelukkig wel gekomen. Omdat onze camper niet zo groot was kon het allemaal net. Het laatste deel zijn we maar via de "gewone" weg naar Akaroa gegaan en hier hebben we dan ook onze eerste nacht in de camper doorgebracht. Na een
nacht heerlijk geslapen te hebben in onze camper reden we via de zgn. summit-road over de toppen van de heuvels land inwaarts richting Methven. Methven is het skidorp voor d pistes bij Mt.Hutt. Misschien lag er sneeuw en konden
we skiën, maar onderweg zagen we als dat er geen enkele sneeuw lag.Net voor Methven maakten we een stop bij Rahaia Gorge. Hier bleek ook een "self-registration" camping te zijn. Hierbij zijn de faciliteiten basis maar daardoor de
kosten ook laag. De betaling gaat doordat je geld in een enveloppe stopt en die vervolgens in een box deponeert. Bij aankomst op de camping in Rakaia Gorge was het al 16.00 uur en we besloten hier een plekje te zoeken. Dat was
niet moeilijk aangezien er verder niemand was. Die nacht stormde en regende het flink. 's Morgens vroeg was het nog niet 100% droog maar het klaarde wel op. Rond 8.30 uur kwam een politie wagen het terrein oprijden. Wij helemaal
verbaasd, we hadden toch niets fout gedaan. Ze kwamen alleen maar even om te kijken of het goed met ons ging. Hij maakte even een sociaal praatje en reed weer door, eigenlijk best goed zo'n controle op zo'n verlaten plaats. Die
dag zijn we doorgereden naar Methven waar niet zo heel erg veel te beleven viel. Ons idee was om naar Mt. Hutt te rijden maar de toegangsweg was helaas afgesloten. Het weer was inmiddels goed en we zagen goed de bergen om ons heen.
We hebben vervolgens route 72 verder gevolgd richting het zuiden. Ons doel was om toch nog op een berg te staan dus zijn we richting Mt. Cook gereden. Onderweg zijn we nog gestopt in Mt. Somers en nog was historische plaatsen.
Uiteindelijk zijn we voor Mt. Cook belandt in Lake Takapo. Dit is een zeer groot meer met een zeer lief en fotogeniek kerkje, "Church of the good shepperd". Hier hebben we dan ook onze nacht doorgebracht. De volgende
ochtend was wel erg bijzonder. We ontwaakten in een WWW (witte wondere wereld). Er lag zo'n 5cm. Sneeuw. We zaten nog te discussiëren of de wegen wel goed schoon zouden zijn en of we wel verder konden. We besloten om toch weg te
rijden. Dat wegrijden was wat makkelijker gezegd dan gedaan, eerst draaien en keren en toen……. ja, hoor, dik in de slip in de sneeuw. Na wat heen en weer gepraat (wij blijven onder alle omstandigheden rustig) moesten we toch maar
onze sneeuwkettingen om doen. Hadden we in ieder geval niet voor niets de spoedcursus gehad. En het werkte ook nog. Na wat informatie te hebben ingewonnen bleek dat e weg in ieder geval tot Twizel en Omarama vrij van sneeuw te
zijn. We zijn dan ook vrolijk op weg gegaan. En toen brak de lucht ook nog helemaal open en hadden we fantastisch uitzicht. Een strak blauwe lucht en mooie witte bergen op de achtergrond. In Twizel bleek dat de weg naar Mt.Cook
village ook schoon was dus zijn we maar die kant op gereden. Helaas was er veel bewolking toen we boven kwamen en konden we dus niet zoveel van de bergen zien. Hierdoor zijn we maar snel omgekeerd en zijn we richting Kurow gereden.
Net voor Kurow zijn we nog naar een waterkracht centrale van Benmore geweest. Eerst kregen we een film te zien en vervolgens kregen we een rondleiding door de centrale. Er was veel uitleg over hoe het in het verleden was.
Tegenwoordig is namelijk alles computergestuurd. We hebben de nacht doorgebracht in Kurow. Deze nacht was erg koud maar met het gevolg dat de volgende dag de lucht weer zeer helder was en wij een fantastisch uitzicht hadden.
Dunedin Onderweg naar Dunedin zijn we nog gestopt bij Maori rock-art. Een oude tekening van de Maori. Verder zijn we nog bij de beroemde Moeraki boulders geweest. Deze vreemde ronde stenen liggen her en der verspreidt op
het strand. En als laatste zijn we gestopt in Oamara. Een leuk oud stadje met een Duitse bakker die erg lekker brood heeft. Maar ook de mevrouw van de toerist info. Is erg vriendelijk en wil van alles vertellen over Oamara. Best
een leuk plaatsje om een paar uurtjes rond te kijken. Dunedin heeft nog erg veel historische gebouwen en heeft een leuke sfeer. Net buiten de stad heb je Otaga-peninsula. Dit is een schiereiland waar maar weinig mensen wonen en
waar je nog echt kan genieten van de natuur. Op het uiterste puntje van Otaga-peninsula bevindt zich een grote albatros kolonie. Wij wilden deze vogels wel eens in het echt zien. Wij dat hele eind rijden om ze voorbij te zie
vliegen. Waarschijnlijk waren we er op een verkeerd tijdstip want er was geen albatros te zien. Je kon met een tour meegaan naar albatrossen. Maar het was nogal prijzig dus dat hebben we niet gedaan. Het moet natuurlijk wel leuk
blijven. De volgende dag zijn we naar Dunedin zelf gereden. Aangezien we nu om en om rijden moest Klaske ons door de stad manoeuvreren. Na een paar zeer steile weggetjes, Bart zijn kaart lezen is niet altijd even goed, vonden we
eindelijk een parkeerplaats. Aangezien we ook nog naar het noord eiland wilden hebben we hier bij de toerist info alvast ons ticket voor de ferry geregeld. Het goedkoopste ging op 2 juli om 05.30 uur. Heb je in ieder geval de
hele dag nog voor je. Dunedin heeft een heel mooi museum, het Otago-museum. Een leuk en groot museum met veel display's over de Maori, maar ook over andere Polynesische volkeren. Verder claimen ze dat ze de steilste straat ter
wereld hebben. Deze hebben wij natuurlijk ook even bezocht en beklommen. Wel te voet want met de auto durfden we het toch niet helemaal aan. In Nieuw Zeeland heb je verschillende "senic routes". Naar het zuiden hebben wij de
Southern Senic route genomen. Het voordeel van deze routes is dat hiervan speciale kaarten zijn met leuke stopplaatsen. Het eerste deel viel een beetje tegen. Onze eerste stop was dan ook bij Nugget point. Een lange smalle
slingerende weg leidde ons hier naar de parkeerplaats bij een vuurtoren. Hier hebben we even lekker uitgewaaid. De volgende stop was bij Jack's blowhole. Dit is een blow-hole die zo'n 200 m land inwaarts ligt. Je moet erheen over
privé terrein. De hole staat dmv een lange tunnel in verbinding met de zee. Het pad ernaar toe was erg glibberig, toch bereikten we redelijk schoon de hole. Helaas was het eb en dus was de blow-hole niet zo spectaculair. Toen we
terug liepen wilde Klaske haarzonnebril weer opzetten. Toen bleek er nog maar een las in te zitten. Dus wij drie rondjes om de blow-hole lopen en gelukkig lag hij daar nog. Voor de nacht wilden we eigenlijk naar Curio-bay rijden.
Maar we moesten hiervoor 20 km over een onverharde weg rijden en het begon al donker te worden. We hebben dan ook maar iets eerder een camping opgezocht. De volgende dag zijn we wel naar Curio-bay gereden. Hier liggen voor de
kust namelijk honderden versteende boomstronken. Gelukkig waren we er tijdnes laag water en dus konden we ze goed zien. Door een verkeerde inschatting van de navigator reden we nog wel voorbij het zuidelijkste puntje van Nieuw
Zeeland. Helaas. Waipapa bay was ook zeker de moeite waard. Hier zagen we namelijk onze eerste grote zeeleeuwin op het strand liggen. Vanaf hier zin we naar Bluff gereden. Hier staat de alom bekende wegwijzer. Nadat wij ook deze
op de foto hadden gezet zijn we doorgereden naar Bluff hill lookout. Deze weg was zo stijl dat onze kastdeurtjes het niet meer hielden en als ons blikvoer rolde door de camper. Vanaf het uitzichtpunt was het uitzicht fantastisch.
We konden vele van de verschillende eilandjes zien liggen waaronder Steward Island. Vanaf daar zijn we doorgereden naar In Intergargill hebben ze een AA (Nieuw Zeelandse ANWB). Hier konden we gratis kaarten halen met onze brief
van d Australische ANWB. Deze zat namelijk in onze auto in Australië toen we hem kochten. Het enige probleem was dat deze papieren op naam stonden van Mw. M. van der Logt. Dus toen we aan de beurt waren vroeg de vrouw achter de
balie war de M voor stond. Snel zeiden we Maria. Even waren we nog bang dat we ons paspoort moesten laten zien maar dat viel gelukkig mee. We kregen een nieuw pasje van de Nieuw Zeelandse ANWB en kregen de kaarten die we graag
wilden hebben. Milford Sound Bij Milford Sound regent het ongeveer 360 dagen per jaar. Toen wij 's morgens opstonden en zagen dat het mooi helder weer was hadden we ook zo iets van "zo ver mogelijk doorrijden richting
Milford Sound". Toen we in Te Anau (de laatste plaats en tankstation voor Milford Sound) aankwamen was het nog steeds goed weer. We hebben hier dan ook even navraag gedaan naar de wegcondities. Maar deze waren goed dus zijn we
dezelfde dag nog doorgereden. De weg nar Milford Sound was echt fantastisch. Het uitzicht was adembenemend. Je rijdt tussen de bergen, het bos en het water door echt fantastisch. Je moet ook nog door de Homertunnel. Dit is
eigenlijk mee een zeer donkere tunnel die uitgehakt is door de berg. Erg donker en nog stijl naar beneden ook. Aan het begin van de tunnel moesten we zelfs onder de ijspegels door. Aan het eind van de tunnel zijn we dan ook even
uitgestapt bij een waterval. Om even van de omgeving te genieten. Ook het laatste stuk is zeer mooi en we zien dan ook nog verschillende watervallen naar beneden denderen. Milford Sound zelf is niet zo groot. Zomers kun je hier
heel mooi kanoën maar nu kon je alleen met een cruise mee. Wij hebben een beetje rondgelopen. We wilden nog wel naar de Bowenfall's lopen maar daar konden we niet komen omdat de weg was versperd door vallende rotsen. Aangezien we
niet zoveel zin hadden om met de cruise mee te gaan zijn we maar weer terug gereden naar Te Anau. Het weer kan hier namelijk snel omslaan en voor de nacht voorspelden ze veel sneeuw. En… een dagje vast zitten zagen we ook niet zo
zitten. Queenstown Queenstown wordt ook wel "adventure capital of the world" genoemd. Je kunt het dan ook zo gek niet bedenken of je kan het hier doen. 's Winters is het hier dan ook een echt winterparadijs. Maar
aangezien Bart niet kan skiën hebben wij ons hier niet aan gewaagd. Wel besloten we om iets geks te gaan doen. De Jet-boot
was een super snelle power boot die over de Shot-over-river ging. Hij scheurde vlak langs de rotswanden en maakte 360¥ cirkels. Het was wel een beetje koud. Zelfs zo erg dat Bart dacht dat zijn hoofd eraf vroor. Mar leuk was het
wel. Na dit spektakel moest Klaske even bijkomen. Maar daar was niet zoveel tijd voor. We moesten eigenlijk al weer direct de bus in richting de helikopter. Het opstijgen hiervan ging nog goed maar toen de piloot een vrije val
maakte kon Klaske haar maag er niet meer tegen. Gelukkig is Bart altijd op alles voorbereidt en heeft altijd plastic zakjes mee. Volgens Bart was het een mooie vlucht over Queenstown. Toen we eenmaal op de grond stonden was het
weer goed met Klaske. Nadat we de volle plastic zak in de afvalemmer hadden gedeponeerd konden we weer met de gondel omlaat. Weer vaste grond onder onze voeten. Vanuit Queenstown wilden we vroeg vertrekken richting Haast. We waren dan ook op tijd onderweg totdat we net
buiten Queenstown werden tegen gehouden door de politie. De weg was te glad en die moest dus eerst worden schoongemaakt. We zijn dus maar weer teruggereden naar Queenstown. Hier hebben we uitgebreid koffie gedronken, geinternet en
even in de bibliotheek gelezen over waar we hierna naar toe willen. Rond 12.00 uur was de weg schoon en konden we richting Haast vertrekken. Aangezien het weer onderweg niet zo goed was zijn we in een "ruk"door naar Haast
gereden. Hier kwamen we om 17.30 uur aan. We konden onze camper naast een guesthouse zetten. Hier hadden we stroom en konden gebruik maken van de faciliteiten van het guesthouse. Toen we de camper hadden neer gezet en ons voor de
TV in de gezamenlijke ruimte hadden genesteld begon het te onweren en stort regenen. En natuurlijk viel de stroom uit. Gelukkig had de eigenaar een aggregaat dus konden we nog wel lekker TV kijken. 's Avonds zaten we dan ook lekker
met nog een aantal gasten een film te kijken toen plotseling om 22.00 uur de TV uitging. Zo midden in de film. De eigenaar vond dat het rusttijd was en de TV moest uit. Hoe bedoel je strikt. Toen we terug waren in onze camper was
er gelukkig weer stroom zodat we voor het slapen de camper nog even konden opwarmen. De volgende dag wilden we nar de Foxglacier om daar eventueel een excursie te gaan doen. Helaas was het de hele dag regenachtig. We zijn er nog
wel gestopt omdat Bart nog nooit een gletsjer had gezin maar daarna zijn we doorgereden. We zijn naar Danakaiki aan de rand van het Paparoa National Park gereden. Hier zijn de zogenaamde pancake (pannenkoeken) rocks en er zijn
een aantal spectaculaire blowholes. De pancake rocks waren zeer bijzonder. We hadden geluk bij de blowholes. Toen wij er waren was het hoog water zodat het water in de blowholes wel enkele meters hoog spoot. Een spectaculair
gezicht, wat water dan toch allemaal kan…… Vanaf hier zijn we de Lewis-pass overgestoken naar de westkust. We wilden namelijk naar Kaikoura om de walvissen te zien.In Kaikoura zit ook een grote fur-seal (soort zeehonden) kolonie.
Hier zijn we natuurlijk ook even gaan kijken. Je kon ze goed zien. Het was bijna zo erg dat Bart bijna over een struikelde. We zagen hem eerst niet totdat we geblaas hoorden. Het blazen is een teken ter verdediging. De volgende
dag zijn we op walvissenjacht gegaan. Eerst kregen we een veiligheid film te zien en vervolgens gingen we met ede bus naar de haven. Terwijl de boot op de wal stond konden we erin klimmen. Toen iedereen zat werd de boot te water
gelaten en kon het walvis zoeken beginnen. In het begin zagen we vooral albatrossen en petrel's. Maar na een tijdje kregen we toch onze eerste walvis in zicht. Eerst zie je hem spuiten en vervolgens zie je zijn rug. Uiteindelijk
duit hij weer na beneden en het hoogtepunt is dan toch wel het omhoog brengen van zijn staart. Een eer leuke ervaring. Tijdens de tour hebben we in totaal vijf gezien. Ook waren er nog vele dolfijnen die om onze boot zwommen. Ze
sprongen uit het water en er waren zelfs een aantal die een salto voor onze neus maakten. E toer was wel prijzig maar zeker de moeite waard. Vanaf Kaikoura zijn we naar het noorden gereden. Picton hebben we eerst links laten
liggen aangezien we daar nog wel kwamen voor de overtocht met de boot. In Havelock zijn we nog even naar de toerist informatie gegaan om wat folders voor korte wandelingen te halen. We willen morgen een wandeling van zo'n vier
uur gaan maken. Vandaag zoeken we eerst een camping. Het is uiteindelijk een DOC-camping geworden war we gratis kunnen wassen. Nadat we de wasmachine hebben aangezet gaan we nog even een stuk lopen. De volgende ochtend als we
wakker worden regent het pijpenstelen. In de geplande wandeling hebben we beide dan ook niet zoveel trek meer. We besloten om maar naar Nelson te rijden. Het hard van het noorden. Hier zijn we dan ook even uit de camper gestapt om
wat rond te lopen het was namelijk even droog. Bart had nog gelezen dat Rabbit Island nog el wat was. Dit is een klein eiland waar je met de auto kan komen omdat ze enkele jaren geleden een brug hebben aangelegd. Het eiland viel
een beetje tegen. En nadat we gebruik hadden gemaakt van het toilet zijn we maar weer terug gekeerd en doorgereden naar de Pupu Springs in Takaka. Dit is eigenlijk een wel met zeer helder water. De wandeling ernaar toe was erg
mooi. De wel daarentegen viel een beetje tegen. Misschien hadden we ons er ook wel een beetje teveel van voorgesteld. Ons volgende bestemming was de "Devils boots" en de Te Anaroa Caves. De "Devils boots"zijn rots blokken die
lijken op twee vleten die uit de grond komen. Wel een leuk gezicht. De weg naar de grotten was iets moeilijker. De eerste kilometer was nog redelijk maar daarna was het pad zo slecht dat we niet meer verder durfden. E konden de
camper nog net keren en vervolgens aan de kant wegzetten. De rest van het pad naar de grotten zijn we gaan lopen. Het was een fantastisch uitzicht vanaf de heuvel. Het was alleen jammer dat we de grot niet in konden. Onze
zaklamp was namelijk niet sterk genoeg maar ja, de wandeling maakte veel goed. Hierna zijn we weer op de terug weg naar Picton gegaan. We zijn nog gestopt bij het Abeltasman Nationaal Park. Hier is Koningin Beatrix bescherm
vrouwe van dus dat moesten we zien. Er zou ook een foto van haar moeten hangen maar die hebben wij niet gezien. Van t park hebben door het slechte wee ook niet zoveel gezien. Helaas….. Onze volgende stop was de omgeving van de
Charlotte-pas. Dit is een wandeling die je in 4 à 5 dagen kunt lopen maar je kunt ook zoals wij maar delen lopen. Onderweg zijn allemaal DOC campings waar je goedkoop kunt overnachten. Bart probeerde ons nog een paar keer in de
slip te krijgen maar met zijn stuurkunst en Klaske haar engelen geduld kwamen we er altijd weer uit. We zijn zo langzamerhand al aardig bedreven in om de camper in benarde situaties te plaatsen en er uit te halen. Picton
Vanuit Picton vertrekt de boot naar Wellington (noord-eiland). Maar buiten dat is Picton ook nog een leuk stadje met zeer mooie wandelingen. Korte wandelingen van 20 minuten tot zo'n drie uur kunnen rond Picton worden gelopen. Voor
een goede route beschrijving zijn we eerst naar de toerist informatie gegaan. Wij hebben de 1,5 uur durende Bob's Bay walk gelopen. Hier heb je een mooi uitzicht over de haven en de stad. We zijn ook nog even doorgereden naar
Waikawa-Bay. Volgens de Rough-guide zou hier een meeting-house en een oude Maori kano liggen. Wij hebben ze in ieder geval niet kunnen vinden. Aangezien we de volgende ochtend om 4.00 uur op moesten hebben we niet te laat een
camping gezocht. Na beide een slechte nacht te hebben geslapen schieten we plotseling overeind. Hoe laat s het eigenlijk??? En wat duurt het lang voordat de wekker afgaat…. Na kijken op de wekker stond deze op 22.00 uur maar ons
horloge op 6.00 uur. Shit, boot gemist. Gelukkig hebben we onderhand al het een en ander meegemaakt. We besloten om tot 7.00 uur te blijven liggen en dan maar naar het Inter Islander kantoor te gaan. Na Balie hadden we de wekker
niet meer in bed laten liggen (toen was hij in de lakens vastgedraaid). Maar nu hadden we hem tegen de gordijnen aanstaan. Normaal nooit problemen en nu heeft de wekker zich waarschijnlijk in de gordijnen vastgedraaid. Om 8.00
uur stonden we bij het Inter Islander kantoor. De mevrouw achter de balie was zeer aardig tegen ons. Eigenlijk kregen we geen geld terug maar ze vond ons zo zielig dat we de helft terug kregen. We konden nog met de boot van 13.30
uur mee. Dus uiteindelijk kwamen we vandaag ook nog aan de overkant. Aangezien we om 8.30 uur een nieuw ticket hadden, hadden we nog zeeën van tijd voor de boot vertrok. We hadden al een wandeling in d buurt van Picton gemakt
maar ze hebben er meer. Dus om onze tijd een beetje te vullen zijn we maar enkele uren gaan lopen. Fantastische uitzichten over de haven en de stad hadden we tijdens het lopen. Echt nog wel de moeite waard. Om 12.30 uur moesten
we ons melden bij de boot. Bart was vandaag chauffeur en hij zat er nogal over in hoe de "bus" op de boot moest. Maar gelukkig stonden we vrij vooraan in de rij. Dus toen we naar binnen reden was er nog zeer veel ruimte en met twee
mannen die aanwijzingen gaven ging het vlotjes. Na drie uur varen kwamen we aan op het noord eiland. In de hoofdstad Wellington. Er is niet echt een camping in de buurt van de stad maar gelukkig heeft een van e hostels een camping
en parkeerplaats. Hier mochten we onze camper neerzetten en overnachten. Wel gemakkelijk zo midden in de stad.
Eerst een jet-boot, vervolgens met een helikopter naar boven en dan met de gondel weer naar beneden.
Op de camping in Queenstown leek het wel een bijeenkomst van
camper's. Er stonden tientallen camper's, groot n klein. Er zijn dus toch meer idioten die in de winter door NZ reizen.